İlkokuma Yazma Ögretimi Sitesi: Elleri Kirli, Kalbi Temiz Oğlan

   Elleri Kirli, 
Kalbi Temiz Oğlan 

Neclâ KASAP* 

Öğretmenliğimin 16. yılıydı. İstanbul’un Küçükçekmece ilçesinin Mustafa Eravutmuş İlkokulu’nda, 1987 - 1988 öğretim yılında birinci sınıfı okutuyordum. 
Ayhan adında bir öğrencim vardı. Dördüncü kez birinci sınıfı tekrar eden, iri yarı, güçlü yapılı bir öğrenci... 
İlk günden başlayarak ona sorumluluklar verdim. Öğrencileri fişleri yazdırmak için tahtaya kaldırdığımda Ayhan’ı da kaldırır ve ona yalnızca yapabildiklerini sorardım. 
Veli toplantısında, annesi, Ayhan’ın çok yaramaz olduğunu ve şiddet uygulayarak cezalandırdığını anlattı. Annesine bir daha asla oğluna şiddet uygulamamasını, hatalı davranışlarını bana iletmesini söyledim. O çok iyi bir çocuktu. Tek sorunu, yavaş öğreniyor olmasıydı. 
Ayhan’ı hiç sınıfta bırakmadım. Üst sınıflara geçirdim. Sınıfta bırakmak, hayata küsmesine, her şeyi bırakmasına yol açacaktı. Onu kazanmamız için başarıyı tatması gerekiyordu. 
Sınıftaki arkadaşlarıyla uyum içinde, sorun çıkarmadan, düzenli olarak okula devam eden Ayhan, beş yılın sonunda bir okuryazar olarak ilkokuldan mezun oldu. 

Delikanlı Olmuştu 

Öğretmenliğime aynı okulda devam ediyordum. Bir yıl sonra Ayhan yanıma uğradı. 
Büyümüş, tam bir delikanlı olmuştu. Elimi öptü. Ellerini arkasında saklamaya çalışıyordu. 
— Ne oldu ellerine Ayhan? diye sordum. 
Mahcup bir ifadeyle gülümsedi, 
— Öğretmenim, ben oto tamircisinin yanında çalışıyorum. Ellerimi çok yıkadığım hâlde tırnaklarımın arasındaki boyalar çıkmıyor da ondan ellerimi saklıyorum. 
— Ayhan’cığım, sakın ellerini saklama ve bu durumundan utanma. Çünkü ‘ellerin çalıştığını gösteriyor’. 
— Peki öğretmenim. 
— Bak Ayhan’cığım, işten aldığın parayı annene ver. Yarın askere gideceksin, evleneceksin. Paranın bir kısmını biriktirmen gerekir. 
— Tamam, öğretmenim. 
Bu konuşmadan iki yıl sonra annesiyle karşılaştık. Ailenin ekonomik durumunun bozulduğunu ve evi Ayhan’ın geçindirdiğini anlattı. 
— Biliyor musun Neclâ öğretmen, şimdi bize Ayhan bakıyor, dedi. 
Gözlerim dolu dolu, uzaklaşan annesinin ardından bakarken, vaktiyle birinci sınıfı geçirip Ayhan’a hayatta bir şans daha vermekle doğruyu yaptığıma bir kez daha emin oldum. Kendine güvenmeye, hayata tutunmaya başladığında, onu kazanmıştık. 
Bir kez daha sınıfta kalsaydı yaşamı nerelere sürüklenirdi, düşünmek bile istemiyorum. 
Ayhan’ı bir daha hiç görmedim ama her hatırladığımda, arkasına sakladığı elleri ve mahcup gülümsemesi gelir gözlerimin önüne, içim huzurla dolar. 
Zaten biz öğretmenleri, ‘çocuklarımız’ın hayatta başarılı olduğunu görmekten daha mutlu eden ne var ki? 

* Emekli öğretmen Neclâ KASAP, 
22 yıl Mustafa Eravutmuş İlköğretim Okulu’nda öğretmenlik yapmıştır.