KİMSELERE DİYEMEDİM (kısaltılmış halidir)
Öyle çok pazarlık ettim ki Seninle ey Rabb’im. Sen huzuruna çağırınca,
kendime ayırdığım vakitlerden çalındığını düşündüm. Ezan okununca ayak
diredim, “az sonra kılsam da olur!” dedim. “Az sonra”larım “çok sonralar”a
döndü Geç kaldım, geç kalmaktan utanmadım. Sonunda ayaklarımı sürüye sürüye
vardım huzuruna. Pazarlığımı vaktin daralmışlığını bahane ederek yine
sürdürdüm. Kaçıyordu namaz ya; o yüzden ÇABUCAK kılmalıydım. Selam verdim,
hemen kalktım, rahatladım. Oysa rahatlığı Sana borçluyum. Ağrımayan her bir
dişim kadar huzur borçluyum Sana. Damarlarımın her bir noktasında
pıhtılaşmayan kanım kadar minnet borçluyum Sana.
Gün oldu; usandım. Benden istediğin zamanı çok gördüm. Benden istediğini,
benim için istediğini bile bile, huzurunda huzursuz durdum. Fazla
buldum
namazın rekâtlarını; kısaltmak için bahaneler aradım. Günümü delik deşik
etmeni, işimin arasına kesintiler sokmanı, hayatımın ortasına duraklar
koymanı, uykumu bölmeni lüzumsuz gördüm. Oysa Sen, dileseydin dar
edebilirdin zamanı bana! Bir uçurumun dibine savrulmuş bir arabada çaresizce
Sana yalvartıyor olabilirdin beni. Korkulu bir savaşın orta yerinde ateş ve
kan kusan bombaların altında günümü de, uykumu da, hatta rüyalarımı da delik
deşik etmelerini takdir edebilirdin. Düşmeyen bombalar kadar, uçuruma
savrulmayan arabalar kadar şükran borçluyum Sana.
İçten pazarlıktı benimkisi. Öyle içten ki kendime bile söyleyemedim.
Gözlerimle birlikte gönlümü de secdene kilitlemeyi çok gördüm. Kendimi
sıfırlamayı, benliğimi hiçe indirgemeyi beceremedim. Acelem vardı; alnımı
koyduğum gibi kaldırdım seccadeden. Secdeye kalbimi de
sığdırmaya
çalışmadım. Uykum vardı, secdemi sığ bırakıp uykumu derinleştirdim.
Oysa Sen dileseydin, çocuğumun cılız nabızlarının eşliğinde, loş ve neşesiz
bir yoğun bakım odasında, gözümü de gönlümü de umutsuzca ve çaresizce bir
monitörün ekranına kilitleyebilirdin. Dileseydin, yeryüzünün sükûnetini bir
anda kesip, küçücük bir duvar kıpırtısının gölgesinde, mini mini bir
sarsıntının beklentisi içinde saçlarıma aklar düşürebilirdin.
İçten pazarlık mı denir buna? Kendime sakladığım ve hatta kendimden de
sakladığım sır bu. Dilime bile değdirmekten korktuğum, ağzıma almaktan
utandığım öyle bir sır işte. Fısıldaması bile acı veriyor ya… Meselâ,
uzayınca Fatiha, uzayınca sûre; “bitmez şimdi bu namaz!” dediğim çok oldu.
Ama sadece içimden... Kimseler duymadı beni.
Bir Sen duydun beni ey Rabb’im. Sırrımı bir Sen bildin. Ruhumu
alıp
uzaklara gittiğim halde, seccadenin üzerinde sadece bedenimi bıraktığım
halde huzurundan kovmadın beni.
İTİRAFIMDIR; öyle anlatıldığı gibi özleyebilmeyi beceremedim henüz namazı…
Aradan çıkarmaya çalıştım, geçiştirdim hep. Bir “sorun”du çözdüm, hallettim.
Selam verip sonra yaşamaya başladım… Yaşamayı namazın içinde aramalıydım.
Namazı yaşamın içine sızdırmalıydım oysa... Bilemedim.
Kafa tuttum, ayak diredim, pazarlık ettim hep; ama Sen hiç utandırmadın;
yine yine yine, daima huzuruna aldın beni. Her secdede rahmetinle okşadın
alnımı. Her rükûda “aferinler” fısıldadın gönlüme. Her vakitte yeni bir
sayfanın aklığına çağırdın ruhumu. Yüzüme vurmadın. Azarlamadın.
Aşağılamadın. Hepten umut kesmedin benden. Yok saymadın. Utandırmadın beni.
Pazarlık ettiğimi Seninle, bir Sen bildin ey Rabb’im. Kimselere söylemedin.
Sırdaşım Sensin, bir
Sana açabilirim içimi, bir Senin beni ayıplamandan
korkmam. Ben işte böyleyim; yine “bana ait”lerin hesabındayım. Başka kime
söyleyeyim? Başka kimin anlayışından medet umayım?
Dr. Senai Demirci
|