DUA EDEN ELLER

Albrecht Durer, 1471-1528 yılları arasında yaşamış bir ressam. 18 çocuklu bir ailenin resimle ilgilenen 2 erkek çocuğundan biri. İki kardeşin de resme karşı olağanüstü bir ilgileri ve yetenekleri var. Her ikisi de sanat okuluna gidip büyük bir ressam olma hayali kuruyorlar.

Aile ise bu durum karşısında çaresiz. Madencilik yaparak geçinmeye çalışıyorlar ve karınlarını zor doyurabilmekteler. Bu durum karşısında iki kardeş kendi aralarında kura çekmeye ve kazananın sanat okuluna gitmesine, geride kalanın daha çok çalışıp kardeşini okutmasına karar veriyorlar. Albert ve Albrecht arasındaki bu kurada okula giden, dönüşte diğer kardeşi okuması için okula gönderecek ve kendisi de madende çalışacaktı.

Kurayı kazanan Albrecht okula gider ve bütün öğretim görevlilerini kendine hayran bırakarak çok büyük başarılar elde eder. Okulu birincilikle bitirdiğinde yöredeki bütün okullarda ismi bilinmektedir. Ailesi Albrecht onuruna güzel bir yemek verir. Kendisini öven konuşmalardan sonra Albrecht söz alır ve kendisine bu başarıları yaşatan kardeşine teşekkür eder. Şimdi sıranın kardeşinde olduğunu ve okumaya göndereceği kardeşi için madende çalışmaktan büyük gurur duyacağını söyler.

Kardeşinin yanıtı ise; “İmkansız sevgili kardeşim…” şeklindedir. “Seni okulda okutabilmek için çalıştığım senelerde bütün parmaklarım madende defalarca kırıldı. O nedenle kalem tutmam mümkün değil.”

Kardeşinin durumuna hakikaten üzülen Albrecht ise kendisini dünyanın en ünlü ressamları arasına sokan o ellerin, kardeşinin ellerinin resmini çizer.

İşte bütün dünyanın Praying Hands (Dua eden eller) olarak bildiği esas ismi Hands (Eller) olan resim Albrecht Durer'in kardeşinin elleridir.

Selam ve dua ile kalın..

GERÇEK SEVGİ(UZUN AMA OKUMAYA DEĞER)

“Bebeğimi görebilir miyim” dedi yeni anne.

            Aradan yıllar geçti,çocuk büyüdü ve

            “Büyük bir çocuk bana ucube dedi.”

            Küçük çocuk bu kadersizliğiyle büyüdü.

            Delikanlının babası,aile doktoruyla oğlunun sorunu ile ilgili görüştü;

“Hiçbir şey yapılamaz mı?” diye sordu.Doktor

“Eğer bir çift kulak bulunabilirse,organ

“Hastaneye gidiyorsun oğlum,annen ve ben,sana kulaklarını verecek birini bulduk ancak unutma bu bir sır” dedi.Operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı. Yeni bir görünümüyle psikolojisi de düzelen genç,okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti.Daha sonra evlendi ve diplomat oldu.

Yıllar geçmişti,bir gün babasına gidip sordu :

“Bilmek zorundayım,bana bu kadar iyilik yapan kişi kim?Ben o insan için hiçbir şey yapamadım”

“Bir şey yapabileceğimi sanmıyorum”dedi babası,

saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu.

“Annen hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu” diye fısıldadı babası

halde bilinmeyen şeydedir!”

KRALIN YOLU

Kral, halkı için geniş bir yol yaptırmaya karar verdi.

Günün sonunda yalnız bir yolcu bitiş

"Yolculuğum sırasında, yolu tıkayan taş

"O altınlar sana ait delikanlı."

"Hayır, benim değil. Benim hiçbir zaman

"Evet" dedi kral.

 ardından gelenler için yoldaki engelleri kaldıran kişidir."

  EN GÜZEL GÜL 

Evvel zaman içinde muhteşem

Bu genç başka bir ülkeye gitmiş, çalışmış;

Gitmiş evin önüne ve beklemeye başlamış.

– Sorunun cevabını öğreneceksin.

Tamam demiş genç ve başlamış yürümeye.

Bir bakmış ki, bahçenin sonuna gelmiş,

- İşte! demiş kız.

 Anladın mı şimdi niye bu adamı seçtiğimi?

Hocam paylaşımlarınız için çok teşekkürler.Hepsi birbirinden güzel ve anlamlı..

PENCERE

Genç bir çift, yeni bir mahalledeki yeni evlerine taşınmışlar. Sabah kahvaltı yaparlarken, komşu da çamaşırları asıyormuş. Kadın kocasına ' Bak, çamaşırları yeterince temiz değil, çamaşır yıkamayı bilmiyor, belki de doğru sabunu kullanmıyor. ' demiş. Kocası ona bakmış, hiçbir şey söylememiş, kahvaltısına devam etmiş.

Kadın, komşusunun çamaşır astığını gördüğü her sabah aynı yorumu yapmaya devam etmiş.

Bir ay kadar sonra, bir sabah, komşusunun çamaşırlarının tertemiz olduğunu gören kadın çok şaşırmış 'Bak' demiş kocasına ' Çamaşır yıkamayı öğrendi sonunda, merak ediyorum, kim öğretti acaba ?'

'Ben bu sabah biraz erken kalkıp penceremizi sildim' diye cevap vermiş kocası.  

Hayatta da böyle değil midir? 

Başkalarını izlerken gördüklerimiz, baktığımız pencerenin ne kadar temiz olduğuna bağlıdır. Birini eleştirmeden ve hemen yargılamaya davranmadan önce zihin durumumuza bakmak ve 'iyi' olanı görmeye hazır olup olmadığımızı fark etmek güzel bir fikir olabilir..

Kadın her sabah olduğu gibi o günde beyaz değneği ve el yordamı ile otobüse binmişti.
Şoför : -Soldan üçüncü sıra bos hanımefendi, dedi.
Kadın 32 yasında güzel bir bayandı ve esi oldukça yakışıklı bir hava subayı idi. Bundan birkaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti genç ka...dın ve asla göremeyecekti.
Kocası ameliyattan sonra acı gercegı öğrenince yikilmis ve kendi kendine bir söz vermisti. Asla karisini yalniz birakmayacak, ona sonuna kadar destek olacak, kendi ayaklari üzerinde durana kadar cesaret verecekti.
Günler geçiyordu. Kadin her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdigi kocasina yük oldugunu düsünüyordu. Esinin bu içine kapanik,karamsar hali kocayi çok üzüyordu. Bir an önce bir seyler yapmasi gerekiyordu, karisi günden güne kendi içine kapanik dünyasinda kayboluyordu.
Bütün gün düsündü koca nasil yardim edebilirim güzeller güzeli esime. Birden aklina esinin eski isi geldi. Geri dönmesini isteyecekti. Ama bunu ona nasil söyleyecekti, çünkü artik çok kirilgan ve nesesizdi. Bütün cesaretini toplayarak aksam karisina konuyu asti.
Karisi dehsetle gözlerini asti. - Ben bunu nasil yaparim ben körüm, diye bagirdi.
Kocasi ona destek olacagini her sabah ise onu kendisinin birakacagini ve aksam alacagini ve ona çok güvendigini söyledi. Çünkü esini taniyordu ve bunu basarabilecegini biliyordu.
Kadin büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü esini çok seviyordu ve onu kirmak istemiyordu.
Her sabah esini isine birakiyor ve aksamlari aliyordu fedakar koca. Günler böyle ilerledi karisi eskisinden biraz daha iyiydi. Fakat kocasi daha fazlasini istiyordu , kendisine söz vermisti sonuna kadar gidecekti.
Aksam karisina: - Artik ise kendin gidip gelmelisin, dedi,. Kadin sasirmisti. Bunu asla yapamayacagini söyledi. Kocasi israr edince onu yine kiramadi ve bütün cesaretini topladi bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu.
Sabahlari kadin artik otobüs duragina kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek isine gidebiliyordu .
Günler günleri kovaladi hiçbir problem yoktu. Yine bir gün otobüse binerken, soför :
- 'Sizi kiskaniyorum, hanimefendi' dedi.
Kadin kendisine söylenip söylenmedigini anlayamadan, neden , diye sordu.

Soför: - Çünkü her sabah sizin arkanizdan bir hava subayi genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakiyor, otobüsten indikten sonra yesil isikta yolun karsisina geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanizdan öpücük yollayip size her gün sevgiyle el salliyor , dedi."

                        BARDAĞI BIRAKABİLMEK

 “Profesör elinde içi dolu bir bardak tutarak dersine başladı.

Bardağı herkesin göreceği bir şekilde elinde tutuyordu ve ardından sordu :

‘- Bu bardağın ağırlığı, sizce ne kadardır?’

Öğrenciler;

'- 50 gram!', .... '- 100 gram!', .....'- 125 gram', … gibi cevaplar verdiler.

‘- Bardağı tartmadıkça, gerçekten ben de bilemem. ’ dedi profesör ve ardından ekledi:

‘- Ama, benim asıl sorum şu: Bu bardağı böyle birkaç dakikalığına tutsaydım ne olurdu?’

'- Hiçbir şey' ...diye cevap verdi, öğrenciler.

‘- Tamam peki, bir saat boyunca tutsaydım ne olurdu?’ diye sordu, profesör bu defa.

‘- Kolunuz ağrımaya başlardı’ diye, öğrencilerden biri cevaplandırdı.

‘- Haklısın, peki şimdi ben bir gün boyunca bardağı elimde tutsam ne olurdu?’

‘- Kolunuz iyice ağrır; kas spazmı, batar vs gibi sorunlar yaşardınız ve hastaneye gitmek zorunda kalırdınız!’ dedi bir öğrenci;   diğer öğrencilerden de,   çeşitli yorumlar yapanlar oldu.

‘- Peki, tüm bunlar olurken, bardağın ağırlığı da değişir miydi?"   diye sordu profesör.

‘- Hayır..’ diye cevap verdi öğrenciler.

Profesör tekrar sordu:

‘- O zaman, kolumun ağrımasının ve kas spazmının sebebi ne olabilirdi?’

Öğrenciler, bulmaca çözmeğe çalışır gibi düşünmeye başladılar. Cevapları gecikince;

‘- Acıdan ve ağrıdan kurtulmak için ne yapmam gerekirdi bu durumda?’ diye profesör sordu.

‘- Bardağı bırakmalıydınız..’ dedi, öğrencilerden biri.

‘- Doğru!’ dedi profesör ve ilave etti:

‘- Hayatın problemleri de işte böyle bir şeydir. Onları kafanızda birkaç dakika tutarsınız. Bir sorun yokmuş gibi görünür. Uzun bir süre düşünürseniz, başınız ağrımaya başlar.

Daha uzun düşünürseniz, artık sizi bitirmeye ve hiçbir şey yapamamanıza sebep olur.

  Hayatınızdaki mücadeleleri ve problemleri düşünmek gerekir; fakat insan onları her günün sonunda, uyumadan önce, bu hikâyedeki bardağı elden bırakır gibi bırakmalıdır.

Bu şekilde strese girmez ve her gün taze bir beyin ile uyanır ve her konuyla ve yolunuza çıkan her mücadele ile başa çıkabilecek güçte olursunuz!

Bir zamanlar, iki ayrı ülke amansız bir rekabete tutuşur..! İki ülkeden birinin halkı, karşı tarafa kendi ülkelerinin zenginliğini, kesin bir şekilde göstermek ister !..Kolay, ama etkileyici bir şey yapılmalı düşüncesiyle, şehrin ortasına içi süt dolu büyük bir havuz yapılmasına karar verilir..Gece, herkesin bir kova... süt getirip, h...avuza dökülmesi düşünülür, herkese bu fikir cazip gelir..Kararlaştırılan gece, ahali götürdüklerini havuza boşaltırlar..Ne var ki, sabah olduğunda, ortada içi süt ile değil, dupduru su ile dolmuş bir havuzla karşılaşırlar..! Çünkü herkesin, aynı şekilde düşünmüş olması ortaya çıkar ; Bu kadar insan içinde yalnız ben, süt yerine bir kova su döksem ne fark eder ki, kim fark edebilir bunu !..Bilge bu olayı kitabına aldığı sayfaya kendi notunu da düşer ; Hayatın içinde fark etmez, fark edilmez denilen hiçbir şey yoktur..! Fark oluşturanlardan olmanız dileğiyle.

http://www.facebook.com/photo.php?pid=4392904&id=149588846512">

http://www.facebook.com/album.php?aid=175807&id=149588846512 - SÜT HAVUZU