İlkokuma Yazma Ögretimi Sitesi: Ölümümüz ve cenaze törenimiz...

   Bir zamanlar bir psikoloji kitabinda okudugum bir bölüm vardi...

Hayatin ve getirilerinin kiymetini anlamak için tavsiye edilen bir metod vardi içinde.. Deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldiginizda, hayatin sizin için çekilmez hale geldigini düsündügünüzde kendinize 10 dakika ayirin ve kendi cenaze töreninizi düsünün"... Cümleyi ilk okudugumda çarpilmistim... Ben girisin akabinde pozitif bir gelisme ve tavsiye bekliyordum... Ama "kendi ölümümüzü ve cenazemizi "

düsünmemiz tavsiye ediliyordu... Tüylerim diken diken oldu ve yazarin saçmaladigini düsündüm o an... Ama önyargi düsmani biri olarak okumaya devam ettim... Diyordu ki; " bunlari düsündügünüzde dünyadaki yerinizi, dünyayi terkettiginizde olusacak boslugu, sevdikleriniz ve sizi sevenler için öneminizi anlayacaksiniz...

Özellikle insanlarin sizin için neler söyleyeceklerini, onlar için ne ifade ettiginizi hissetmeye çalisin... O andan geriye dönme sansiniz olmadigini, hayat denen kredinizin bittigini ve onlara yanit verme sansiniz olmadigini düsünün... Tekrar sarilma, bir kez daha öpme ihtimalinizin bittigini hissedin... Dünyadaki küslüklerin, ayriliklarin, kavgalarin yaninda bu acinin ve geri dönülmezligin korkunç çaresizligini yasayin... Birakin caniniz yansin, birakin alevler içinde kavrulsun tüm ruhunuz... Orada, o musalla tasinda düsünün kendinizi... Seyredin su an çevrenizde olanlarin yüz ifadelerini... Akillarindan ve yüreklerinden geçen cümleleri hayal edin...

Kitaba devam etmeden biraktim kenara ve gözlerimi kapatip aynen düsünmeye basladim... Esimi,oglumu, annemi, babami, kardeslerimi ve diger tüm çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki yerlerine...

birer birer yerlestirdim tabutumun çevresine hepsini... hayatimda çok nadir bu kadar canim yanmisti... görüyordum iste "babaaaa..." diye aglayan biricik oglumu... Esim kucaginda "aglayan emanetimle" ayakta durmaya çalisiyordu perperisan... Koca çinar babacigim, belli belirsiz dualar okuyordu, o gözümden hala gitmeyen vakur durusuyla... Annem, cigerinden bir parça canli canli koparilmis gibi hem içine hem disina akitiyordu gözyaslarini...

Kardeslerim, akrabalarim "çok erken gitti, doyamadi ogluna.."diyordu aciyan ses tonlariyla... Ve dostlarim... Onlar da saskindi... Bazisi "daha dün birlikteydik, nasil olur.." diyordu... Bunlari seyredip onlara "hayir ölmedim, burdayim.." demek istedim hayal oldugunu unutup... Sonra anladim yazarin ne demek istedigini daha devamini okumadan kitabin...

Farkindalik önemli bir kavramdir psikolojide... Belki de hiç aklimiza gelmeyen ve gelmeyecek bir farkindaligi göstermek istemisti yazar... Ben o gün kurdugum o hayalle, canimin tüm yanmasina ragmen YENIDEN DOGDUM...

Bilgisayar diliyle "format attim hayatima"... Sahip olduklarimin farkina vardim ve hala nefes aliyor oldugum için sükrettim... Gözlerimi açtigim anda o kötü ve aci sahne bitmis, oyun perde demisti... Peki ya hayal degil de, gerçek olsaydi ve perde bir daha açilmamak üzerekapansaydi... Iste bu final bu yaziyi buraya kadar okumaniza degmis olmali... Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamini getirirseniz buna deger bence... Ben bu aksam melankoligim ve biraz abartmis olabilirim... Hani sanatçi ve sairiz ya ondandir belki... Bence bu yaziyi sadece okuyarak birakmayin... LÜTFEN ARADA BIR, BURADAN ALDIKLARINIZI TARTIN, DÜSÜNÜN VE HAYATINIZI GÖZDEN GEÇIRIN... Ölümün kime ve ne zaman gelecegini Yüce Allah' tan baska bilen yok... Iste bu yüzden hazir yasiyorken ve nefes aliyorken yapabileceklerinizi yapin, ertelemeyin... Bilerek - bilmeyerek kirdiginiz kalpleri tamir edin... Sizi sevenlere ve sevdiklerinize daha fazla zaman ayirin... Biraz Hincal abi tarzi olacak ama,sevginizi ve verdiginiz degeri haykirin onlara is isten geçmeden... Ve en önemlisi; VERDIGI -VERMEDIGI, ALDIGI - ALMADIGI HERSEY IÇIN, TEKRAR TEKRAR SÜKREDIN YÜCELER YÜCESI YARADAN'A...

CAN DÜNDAR