Çocukken hep oyun oynardyk. Hayatymyz bir oyundu. Oyunda galip gelirsek sevinir yenilirsek üzülürdük. Hayatymyzyn anlamyydy oyun. Çocukken oyunlaryn kurallaryny biz koyardyk ve oyunu biz yönetirdik. Ystedi?imiz zaman oyuna ba?lar istedi?imiz zaman oyundan çykardyk. Kimse bir ?ey demezdi buna dese de fazla üzülmezdik. Dedik ya oyunu biz yönetiyorduk. Ve mutluyduk hayatymyzdan.
Ynsanlar kendi acylaryny ve kendi zevklerini kendileri olu?turuyorlar...
Bazen acy dolu bazen de mutlu geçen altmy? senenin sonunda ö?rendi?im en önemli ?ey; ya?amyn yalnyzca bir oyun oldu?u...
Bazen esrarengiz, bazen bombo? ama hepsi yalnyzca bir oyun ve e?er kurallary bilmezseniz, kazanmak için her türlü ?ansa sahip olsanyz da bu oyunda oynayamazsynyz...”
Thoreau
Sonra büyüdük. Artyk hayatymyz bir oyun olmaya ba?lady ve biz bu oyunu yönetemez olduk. Büyüdükçe geçmi?teki oyunlary özlemeye ba?ladyk. Çünkü oyunun kurallaryny ba?kalarynyn koymasyna izin veriyorduk büyüdü?ümüzde. Ve bu oyunlary artyk ba?kalary yönetmeye ba?lamy?ty. Biz oyunu ba?kalary yönettikçe mutsuz olduk . Sonra ba?kalarynyn oyunlaryna kary?yr olduk. Onlary yönetmeye kalky?tyk.
Aslynda kendimiz istemedi?imiz sürece hiçbir zaman hiç kimse bizim hayatymyzy ve oyunumuzu yönetemezdi. Bizi üzemez sinirlendiremez ve mutlulu?umuza engel olamazdy.
Bir üstad bir köyden geçerken herkes kendisine çok kötü ?eyler söyler, hakaret ederler, üstad hiç tepki vermez. Ynsanlar daha kötüsünü söylerler ve daha kötüsünü. En sonunda biri sorar; “O kadar kötü sözler söyledik ve daha fenalaryny söylüyoruz hiç etkilenmiyorsun, bir?ey demiyor, üzülmüyor, kyzmyyor ve kyrylmyyorsun.” Üstad der ki; yeti?meliyim, siz ?imdilik görevinizi yaptynyz ve bende size dinledim, i?inizi çok iyi yaptynyz, ?imdi izin verin gidece?im yere gidip döneyip ve dilerseniz devam edin.” Adamlar iyice ?a?yryrlar.”Peki neden etkilenmiyorsunuz?” Üstad cevap verir; ‘ Benim huzurumu ve mutlulu?umu sadece ben bozabilirim, kendimin efendisi kendimim. Beni kimsenin ve dy?ardan gelen hiçbir?eyin etkilemesine izin vermezsem bana kim ne yapabilir ki…’
Sizi duydum, dinledim ve anladym, sizi oldu?unuz gibi kabul ediyorum, lakin ben istemeden beni mutsuz etmenize izin vermiyorum, hepsi bu.”
Byrakyn dy?ardan hayatynyza kary?mak isteyenler olsun. Sizi yönlendirmek isteyenlerde olsun, üzmek isteyenlerde. Sizin bunlara kar?ylyk yapty?ynyz ise sadece bunlara izin vermemek olsun. Oyununuza kimseyi kary?tyrmayyn typky çocuklu?umuzda oldu?u gibi. çünkü bu oyun sizin oyununuz hayat sizin hayatynyz.
Siz kendinizin efendisisiniz. Ba?kalarynyn de?il…
Erdem ÖZBAY
