Sinan hocama sonuna kadar katylyyorum ve bende sizlerle bu öyküyü payla?mak istedim.
MUMLARIN ÖYKÜSÜ
Dört tane mum usul usul yanyyormu?.Ortalyk öylesine sessizmi? ki mumlaryn konu?malary duyulabiliyomu?.
Birinci mum:
Ben BARI?'ym!
Ama kimse benim yanmama yardymcy olmuyor,sanyrym yakynda sönece?im.
Alevi hyzla azalmy? ve sonunda tamamen sönmü?.
Ykinci mum:Ben VEFA'yym!
Ne yazyk ki artyk vazgeçilmez de?ilim,onun için bundan sonra yanyp durmamyn bir anlamy kalmady. Sözlerini tamamladygynda esen hafif rüzgar onu söndürmü?..
Syrasy geldi?inde üçünçü mum hüzünlü bir sesle:
Ben SEVGY'yim!
Yanacak gücüm kalmady,insanlar beni unuttu,de?erimi anlamyyorlar,en yakynlaryny sevmeyi bile unuttular.
Ve daha fazla beklemeden sönüp gitmi?.
Ansyzyn...Odaya bir çocuk girmi?ve üç mumunda yanmady?yny görmü?.
Neden yanmyyorsunuz?Sizin sonsuza kadar yanmanyz gerekmiyor muydu?demi? ve ardyndan a?lamaya ba?lamy?.
O zaman dördüncü mum konu?maya ba?lamy?.
Korkma ben yandy?ym sürece öteki mumlaryda yeniden yakabiliriz,ben UMUT'um!
Çocuk paryldayan gözleriyle UMUT mumunu almy? ve öteki mumlary birer birer yakmy?..
UMUT y?ygy ya?amymyzdan hiç eksik olmamaly...ki hepimiz onunla birlikte VEFA'yy,BARI?'y,ve SEVGY'yi ya?atabilelim!!!
Ve ?unuda unutmayalym hepimiz hayallerimiz kadar varoluruz;ve hepimiz söyledi?imiz kadar de?il hissetti?imiz kadar severiz...
