Bir varmış…
Uzun yıllar önce tüm insani duyguların yaşamakta olduğu bir ada varmış:
İyimserlik, üzüntü, bilgi… ve diğer duygular gibi sevgide.
Günlerden bir gün duygulara adanın batacağı bildirilmiş. Bunun üzerine
herkes gemisini hazırlayıp adayı terk etmiş.
Sadece sevgi son ana kadar beklemek istemiş. Ada batmadan önce sevgi yardım
istemiş…
Yanından lüks bir gemiyle geçmekte olan zenginliğe sormuş…
“zenginlik beni de götürebilir misin?”
“yapamam, gemim altın ve gümüşle dolu, sana göre yer yok.”
Daha sonra şahane bir gemiyle geçmekte olan gurura sormuş, sevgi:
“gurur rica ediyorum, beni de götürür müsün?”
Gurur: “seni götüremem. Burada her şey hatasız,gemimi bozabilirsin” diye
cevaplamış.
Sonra yanından geçmekte olan üzüntüye sormuş, sevgi:
“üzüntü, lütfen beni de götür.”
“oh sevgi” demiş üzüntü, “o kadar üzüntülüyüm ki, yalnız kalmalıyım.”
Neşede yanından geçmiş.
Fakat halinden o kadar memnunmuş ki sevginin kendisine seslendiğini dahi
duymamış…
Aniden bir ses:
“gel sevgi, seni götüreyim” demiş.
Bu konuşan yaşlı bir zatmış.
Sevgi o kadar mutlu ve müteşekkir kalmış ki, karaya gelince giden ihtiyara
ismini dahi sormayı unutmuş.
Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden sevgi, bilgiye sormuş:
“bilgi bana kimin yardım ettiğini söyleyebilir misin?”
“zamandı” diye cevaplamış bilgi.
“zaman” diye sormuş sevgi, “neden zaman bana yardım etti?”
Bunun üzerine bilgi şöyle demiş:
“Sadece zaman sevginin hayatta ne kadar önemli olduğunu anladığı için.”
Düzenleyen sinanuzun - 30-Ekim-2006 Saat 00:00
%33
