MUTLULUĞUN KOKUSU

Dostum birden soruverdi:
— Bir insanyn mutlu oldu?u nasyl anla?ylyr? ?öyle dü?ünmü? olmalyyym:
— Bilmem gözlerinin parlakly?yndan, ne?esinden, belki yüzüne vuran iç aydynly?yndan.

Dostum hepsini kabul eden ama yeterli bulmayan bir el i?areti yapty:
— Bunlar do?rudur. Mutluluk saklanamaz. Mutluluk insanyn içinden syzar, bir yerlere girer, orayy de?i?tirir. Bir de kokusu vardyr. Bilir misin mutluluk kokar.

— Mutlulu?un kokusu mu? Do?rusu duymamy?tym. Dostum anlayy?la bakty:
— Do?rudur, duymamy?syndyr. Ynsanlar pek fark etmezler. Oysa her ruh halinin kendine özgü bir kokusu vardyr. E?er insanlar koku duygularyny kaybetmeselerdi, bunlary da bilirlerdi. Ama bir çok ?ey gibi bunu da kaybettiler.
— Yani, önceden biliyorlar myydy?
— Elbette, biliyorlardy. Bak hayvanlaryn birbirleriyle ileti?im kurmalarynda koku nasyl önemli bir rol oynar.

— Evet ama konu?amadyklary için. Dostum biraz sabyrsyz, sözümü kesti:
— Ynsanlar konu?tuklary için artyk kokuya gerek duymuyorlar de?il mi? ?imdi sen bana insanlaryn konu?tuklaryny my söylüyorsun? Artyk yanyt vermiyordum. Dinlemeyi sürdürdüm.

Dostum:
— Sen de biliyorsun ki insanlar gerçekte konu?muyorlar. Konu?ur gibi yapyyorlar. Ö?rendikleri sözcükler var. Birbirlerine onlary söylüyorlar. Gerçekte çok azy, çok az zaman için konu?uyor. Onlara da dikkat et, duygu sözcükleri yoktur. Birbirlerine söylemeleri gereken sözleri söylerler. Onun için de ço?unlukla birbirlerini dinlemezler.
Gerçekte konu?mayan, gerçekte dinlemeyen insanlar iki önemli ileti?im aracyny da kaybettikleri için artyk anla?amyyorlar. Koku ve dokunma. Y?te gerçek ileti?imin iki yolu. Ynsanlar ikisini de unuttu. Onu biraz ky?kyrtmayy denedim:
— ?imdi insanlaryn birbirlerini koklamalaryny my söylüyorsun?

Umutsuz ve kyrgyn bir baky?la bakty:
— Ke?ke ne dedi?imi anlasalardy da söyleseydim. Koklamak, öyle incelikli bir duygudur ki, bugünün insanyna ö?retilmesi gerekir. Zavally koku alma duygumuz. Öylesine kötü kokularla bozuldu ki, yeniden e?itilmesi gerekiyor. Biliyor musun, insanlar insan kokusunu bile alamyyor.Bir kadynyn kokusu. Bir erke?in kokusu. Çocu?un kokusu. Ya?ly insanyn kokusu. Umudun kokusu. Bezginli?in kokusu. Hayata kyrylmanyn kokusu. Mutlulu?un kokusu. Ynsanlar bütün bunlary unuttular. Dokunma da öyle insanlar bunu da unuttu. Bir elin el üstüne konmasy. Bir omuzun omuza dayanmasy. Bir syrtyn syrta dayanmasy. Ayaklaryn birbirine sarylmasy. Bedensel dokunma. Unuttu?umuz ne çok ?ey var. Günümüz insanyny savunmak istedim:
— Ama sözcükler var, yazy var. Belki o yüzden unutmu?uzdur.

Dostum biraz dalgynla?ty:
— Evet, yalanlaryn aracy sözler, yalanlaryn aracy yazylar. Bir türlü içimizden geleni söylemeyi, yazmayy bilemedi?imiz için yalanlarymyzyn aracy olanlar. Beden yalan söylemez, dokunu?un yalan söylemez. Bunlar gerçekleri iletir. Sadece gerçekleri. (alynty)

MUTLULU?UN KOKUSUNU YAKALAYABYLMENYZ DYLE?YYLE….