Geceler güzeldir. Sevmek kadar güzeldir belki. Ama kaçymyz bunun farkyndayyz? Belki hiç, belki de hepimiz... Gecenin bu güzelli?i çekiyor beni ve birini, ?ükrü'yü.

- Sykkynym, diyor ?ükrü. Biraz ?öyle dola?sak.

- ?imdi mi?

- Fark eder mi? Ha gece olmu?, ha gündüz. Hayat o kadar tatly ki, inan acylar olmasa, ya?anmaz.

Anlyyordum. Onun derdi, benimkinden de beterdi. Evlerinin penceresinden bize bakan bir kyza lâf atmayy denedi. Mani oldum.

- Yengen olur, dedim.

- Yok, dedi. Bu kadary da fazla. Sa?a dön yenge, sola dön yenge. Köküne kyran girece?i de yok ya?

Kyz, bir öfkeyle, bir hynçla çekti perdeyi. Yçindekini kustu:

- Terbiyesizler, utanmazlar!

Geceler güzeldir. Geceler tatlydyr. Acylar olmasa, inan ya?anmaz. Ya?amak dedi?in, sebepsiz olmaz. Sebep ister kin olsun, ister tatly bir duygu. Sebepler ya?atyr adamy.

- Ne anladyn? dedim ?ükrü'ye.

- Zaten neyi anlyyoruz ki?

Hakikat buydu. Türlü boya ile syvanmaz gerçek buydu. Ki?iler ne anlyyordu, neyi anlyyordu belirsiz. Bir gülü?, bir içtenlik bizim için yeter sebeptir. Oturur neler yazmayyz bir kyza veya kadyna? Ama o, bizi sevmiyormu?, ne çykar? Yaratty?ymyz dünyanyn ki?ileri mutlu ya! Onlar seviyorlar ya birbirlerini! Bunlar mutlu kylyyor bizi.

- Hayat, diyecek oldu ?ükrü.

- Byrak canym, dedim. Ne var hayatymyzda? Güllere bak sen, güllere.

- Hem de beyaz gül...

En tatlysyny, en nazlysyny koparyyorum, hayyr di?liyorum. Apartmandan yükselen çirkin gülü?lere aldyrmyyorum. Sonra yava? yava? dü?ünceler saryyor beni. Ramazanpa?a'da, ?ükrü'den ayrylyyorum. Adymlarym sykla?yyor, Gazi Bulvary'ndan 47. soka?a geçiyorum.

- "Biz de böyleyiz" diye dü?ünüyorum. "Dünyaya gözlerimizi açty?ymyz zaman, ne kadar saftyk, ne kadar temizdik! Ya ?imdi? Yftiralar, dedikodular; allak bullak ediyor bizi. Benim güle yapty?ymy, ki?iler de ki?ilere yapyyor."

Kö?eyi dönünce, heyecanlanyyorum. Beyaz gülü, ona atmak istiyorum. Sabahleyin uyku mahmurlu?una yenilmez de görürse beyaz gülü; heyecanlansyndy, kyzsyndy, köpürsündü. Benden böyle bir davrany? beklemedi?ini de dü?ünsündü.

Varol Kuaför'ün y?yklary henüz sönmemi?ti. Dü?üncelerimi güya kimse bilmiyordu. Oysa ben, ne kadar utandym. "Hayyr!" dedim. "Beyaz güle kyymamalyyym." Varsyn gözümün önünde solsundu. Beyazynyn üzerinde de hiçbir canlylyk kalmasaydy. Kirlenseydi. Ama bütün bunlar, gözümün önünde olsaydy, ne çykardy?

Atmadym beyaz gülü ona. Yüre?imi ikiye böldüm. Ölçtüm, biçtim. Kendime kyzdym, köpürdüm, küfrettim.

- "Biz de böyleyiz!" dedim yeniden. "Ayny beyaz gül gibiyiz. Belki de kaderimiz onun avuçlarynda gizliydi, yer yer de kirliydi. O bana, ben ona; durmaksyzyn veryansyn ediyorduk."

Oysa ?imdi, avucuma dü?mü? beyaz gülün a?lamasyna da aldyrmyyordum. Varsyn gözümün önünde a?lasyn, dursundu. Beyaz gül, sadece benim gözümün önünde kirli saryya dönsündü. Ama ikimizin arasynda kalsaydy bu.

Beyaz gül hâlâ duruyor. Onu hâlâ saklyyorum. Ne var ki, günden günü soluyor, kirleniyor.

Yftiralar, dedikodular tükenmiyor...

Beyaz gül de kirleniyor...

Ama yüre?imin öbür yarysyndaki beyaz gül, hâlâ ilk günkü gibi duruyor! Arada bir, yüre?imi kanatyyor!

Yeni Kyroba Gazetesi,  17 Mart 1966 / Aydyn

Oyhan Hasan BILDIRKY